De stormvloed van commentaren na de verbazend grote verkiezingsoverwinning van Geert Wilders varieert van woede over het onverwachte succes van deze politieke outcast, ongeloof in de onbegrijpelijke en onlogische keuze van veel stemgerechtigden tot berusting bij de onverschilligen: ‘hij is toch democratisch gekozen….’ heet het dan.
De consequenties van dit gebeuren gaan veel verder dan een ingewikkelde kabinetsformatie, waarvan de media de komende weken gaan smullen. Weinigen beseffen evenwel dat de uitslag niets meer of minder is dan een indirecte aanslag op het politieke systeem zoals dat na de Tweede Wereldoorlog vorm kreeg.
Het verkiezingsprogramma van de PVV (of liever gezegd dat van Geert Wilders, want we hebben hier te maken met een eenmanszaak!) is een lachwekkende verzameling van onmogelijkheden en dwaasheden, die tot veler verbazing wordt onderschreven door 2.2 miljoen Nederlandse kiezers. Nou ja, onderschreven? Weinige PVV kiezers hebben zich gerealiseerd dat uitvoering van dit programma de morele, economische en ecologische ondergang van Nederland zou betekenen. Uit de EU, uit de NAVO, negeren van de klimaatcrisis, pro Putin, grenzen dicht voor migranten en vluchtelingen terwijl er heel wat buitenlandse ‘handjes’ nodig zijn om woningbouw en zorg aan der gang te houden. Hoe verzin je het! Aangezien drie kwart van de Nederlanders in ieder geval gestemd heeft op een serieus verkiezingsprogramma van welke vorm dan ook, moet Wilders water bij de wijn doen om aan de macht te komen, zo veel water zelfs dat men waarschijnlijk geen wijn meer proeft. Ongeveer alle kernpunten van de PVV moeten van tafel om een kabinet Wilders mogelijk te maken. Maar de Nieuwe Wilders is bereid voorshands ongeveer zijn hele programma ‘in de ijskast’ te zetten, uiteraard met de reële mogelijkheid om dat, als het hem uitkomt, weer tevoorschijn te toveren. Als hij maar aan de macht komt! Rechtse VVD’ers zijn ongeveer tot alles bereid, maar na haar eerdere geblunder beseft Dilan Yeşilgöz maar al te goed dat verder toegeven aan Wilders het einde van de VVD in zijn huidige vorm kan betekenen. Ook Pieter Omtzigt zit met hetzelfde probleem en heeft al een aantal principiële (ontbindende) voorwaarden gesteld voor deelname aan een rechts kabinet om zijn geloofwaardigheid te behouden.
De prangende vraag dringt zich op of het nog zin heeft een verkiezingsprogramma te maken. Als een politiek eenmansbedrijfje à la Wilders ongestraft een onzinnig, onuitvoerbaar en ongrondwettelijk verkiezingsprogramma kan presenteren en daarmee verkiezingen kan winnen, is toch sprake van een systeemfout. Wellicht is het idee van Pieter Omtzigt nog niet zo gek om een Constitutioneel Hof op te richten, dat dit soort excessen de kop indrukt.
In Rotterdam kunnen we tevreden zijn. GL/PvdA is nu de één na grootste partij met een uitstekende uitgangspositie om de volgende gemeenteraadsverkiezingen te winnen. De Rotterdamse campagne creëerde veel positieve energie en de samenwerking met Groen Links verliep uitstekend. Proficiat voor onze beide campagneleiders Jasper van der Vaart en Said Orafa, die samen met het Groen Links team en veel enthousiaste vrijwilligers de wijken introkken.
De wereld draait door. Als de voortekenen ons niet bedriegen, is een rechts kabinet onder Wilders geen lang leven beschoren, mocht dit überhaupt al tot stand komen.
Houd moed, vrienden, oude mensen en dingen gaan voorbij (met dank aan Hildebrand)! De volgende Tweede Kamer verkiezingen gloren aan de horizon.
Chris van Krimpen
