De bestrijding van eenzaamheid onder ouderen, we zijn er nog lang niet.

De bestrijding van eenzaamheid onder ouderen, we zijn er nog lang niet.

Weer ligt een vrouw al geruime tijd dood in haar woning voordat het werkt opgemerkt. Eerder werd al een vrouw gevonden, die ruim 10 jaar dood lag in haar woning. En hoewel dit ‘maar’ 9 maanden was, word ik hier ook weer bijzonder treurig van. Deze vrouw was 65 jaar. Dat is niet echt een leeftijd waarbij je alle mensen om je heen bent verloren vanwege je hoge leeftijd. En toch kan het weer gebeuren, dat zij onopgemerkt dood lag in haar woning. Ok, in dit geval trokken de buren tenslotte aan de alarmbel. Weliswaar 9 maanden later, maar toch. Iemand merkte op een gegeven moment op dat ze niet meer buiten kwam. Iemand miste haar.

Nu kan je gissen naar de saamhorigheid van de omgeving waar deze vrouw is gevonden. Is die dan wat beter geregeld dan in de buurt van de vrouw die 10 jaar dood was eer zij werd gevonden? Dat durf ik niet te zeggen. Wat volgens mij wel duidelijk wordt is dat je wel met z’n allen kan streven naar een samenleving waarin mensen meer naar elkaar omkijken, maar dat je als overheid altijd een achtervang moet hebben georganiseerd, die dergelijke situaties in ieder geval probeert te voorkomen. In de tijd zijn natuurlijke controlemomenten of wegbezuinigd of overbodig verklaard. De tijd dat er vanuit de overheid en instanties ruimte was voor menselijk contact lijkt nu steeds meer nostalgie. Dat was de tijd dat huisbezoeken werden afgelegd als onderdeel van het werk van woningbouwcorporaties, scholen en van de overheid. Nu meer dan ooit lijkt het mij zaak om goed te kijken waar je wel controlemomenten in het leven roept.

In mijn werk als Buurtconsulent voor Humanitas kom ik bij veel mensen over de vloer. Niet zelden is de huishoudelijk medewerker de enige die nog over de vloer komt. En ook voor deze medewerker is het soms dweilen met de kraan open. Zorgmijders, verzamelaars of mensen die soms al jaren niet meer buiten komen. We zijn nu met de wijkteams bezig om die zo goed mogelijk in de wijken neer te zetten. Maar we moeten waken voor het gevaar dat de wijkteams als tovermiddel voor alles worden genoemd.
Al is het alleen maar vanwege de beperkte tijd die ze per bewoner mogen inzetten.

Het idee voor ouderenconsultatiebureau’s is de afgelopen jaren al verschillende keren geopperd. Het lijkt mij wel een goede richting. Vooral wanneer je stelt dat bestrijding van eenzaamheid, met name onder ouderen een van de grootste uitdagingen zal zijn. Het bezuinigen op zorg zal hier geen verbeteringen in aanbrengen. Sterker nog, ik vrees voor meer van dit soort situaties, waarbij mensen geruime tijd onopgemerkt in eenzaamheid leven of erger…