Raadslid Duygu Yildirim blogt over het kinderpardon, naar aanleiding van een debat in de gemeenteraad.
Dit zijn Nederlandse kinderen
Je bent in Nederland opgegroeid, hebt vriendjes en vriendinnetjes en kent niks anders dan de buurt waarin je de afgelopen 6 jaar hebt gewoond. Je zit op voetbal en op gitaarles. En dan opeens moet je naar een plek waar je sinds je heel klein was niet meer bent geweest en waar je de taal niet van spreekt. Dat is de realiteit voor 400 kinderen die met uitzetting worden bedreigd. Dat is erg, heel erg. Samen met de SP, DENK, D66, NIDA, Partij voor de Dieren en GroenLinks wil ik daar wat aan doen. Want deze kinderen vallen onder het kinderpardon, en krijgen te maken met hele strenge criteria. Slechts 120 van de 2120 goedgekeurde aanvragen werden mogelijk gemaakt.
We hebben wel degelijk invloed
Het kinderpardon, maar ook het generaal pardon uit 2007, laat zien hoe krachtig het maatschappelijk debat is en dat het wel degelijk uitmaakt wat wij met z’n allen vinden in deze stad, in dit land en zeker ook in democratische vertegenwoordigingsorganen.
Het was het maatschappelijk debat, de discussies in de politiek die het generaal pardon mogelijk maakte. Tegenstanders noemen deze discussie nogal eens symbolisch. Maar juist dat generaal pardon laat zien dat er niks dus niks symbolisch aan deze discussie is. Het is juist heel erg wezenlijk.
Er gaat een petitie rond om deze kinderen een kans op een toekomst te kunnen bieden met een ruimer kinderpardon. Deze petitie is ruim 80.000 keer ondertekend door burgers en parlementsleden die zich er, terecht, druk om maken. Zeker ook vanuit mijn partij. In 2014 is dit ook al gebeurd, toen betrof het zelfs burgemeesters die een ruimhartiger pardon voor kinderen van asielzoekers wilden. Maar liefst 301 burgemeesters tekenden deze motie.
Ik ben dan ook blij dat wij als stad, met 117! andere gemeenten, de oproep gaan steunen om nou eindelijk te zorgen voor een daadwerkelijke oplossing voor deze kinderen. En dit is geen loze oproep. Samen kunnen we echt wat veranderen. Dit laat onder andere de uitspraak van de Raad van State van 10 november 2008 zien. Daarbij verwees de Raad van State naar ‘de druk die zowel in het parlement als daarbuiten’ plaatsvond. De oproep die ik vandaag, samen met zes andere partijen doe, verandert dus wel degelijk wat in de werkelijkheid, daarbuiten.
Als kleinkind van een gastarbeider
In de praktijk betreft het kinderen die hier zijn geboren of erg jong hierheen gekomen zijn, onvoldoende kennis hebben van het land van ‘herkomst’ van hun ouders en de taal die daar gesproken wordt en dus niet teruggestuurd kunnen worden. Dit zijn Nederlandse kinderen.
En als kleinkind van een gastarbeider die in 1971 voet heeft gezet in dit land kan ik vertellen dat deze kinderen ontzettend ambitieus zijn. Gedreven om iets te maken van het leven, juist omdat ze zoveel ellende hebben meegemaakt. Dus als je ergens voor moet oppassen, dan is het niet die aanzuigende werking, maar die ambitie.
Het doet mij dan ook veel om met zo veel andere partijen mij in te zetten voor deze kinderen. Dit is hoe progressief Rotterdam eruit ziet…
