In de vroege zondagmiddag van 10 november stroomde het Stationsplein vol. Een indrukwekkende menigte fatsoenlijke Rotterdammers die meer dan genoeg hebben van het Trumpiaanse beleid van dit College. Mensen de straat op en de stad uitjagen was schering en inslag in de Middeleeuwen, het stadsrecht werd deze lieden ontnomen en dan werden ze meestal struikrovers. Wat moesten ze anders?
Het was nu eens geen politieke demonstratie maar de atmosfeer zinderde van algemeen gevoelde verontwaardiging. Niet aan partij, leeftijd, religie of afkomst gebonden, maar als protest van gewone Rotterdammers van alle rangen en standen, als blijk van solidariteit met diegenen die de euvele moed hadden naar Nederland te vluchten. Nu kun je best verschillend denken over migratie, over de nadelen én ook de voordelen die er wel degelijk zijn, maar dit College beleid zakt door de bodem van het fatsoen.
Er heerste een feestelijke sfeer ondanks het grimmige onderwerp. Een dominee, gezang, toespraken, vlaggen, gedichten en leuzen met op de achtergrond het Groothandelsgebouw en de kantoren van het grootkapitaal. En natuurlijk de indrukwekkende zwarte dame die met haar rug naar ons toe stond en zich waarschijnlijk ook stond te schamen!
De stoet trok naar de Coolsingel en drapeerde zich rond de trappen van het stadhuis, demonstrerend met vlaggen, leuzen en trommels. De lucht was grijs. Achter de zware muren van het gebouw ligt de imposante raadzaal met de socialistisch-realistische schilderingen van Marius Richter. symboliserend welvaart en welzijn… Op gezette tijden zitten wethouders van de VVD, D66 en DENK daar achter de fraaie bestuurstafel te oreren over onze welvaart en ons welzijn. Zouden zij begrijpen wat ze aanrichten in onze stad?
Ik vrees van niet.
Chris van Krimpen
