Bijdrage van Narsingh Balwantsingh
Gisteren, 30 juni 2021, op een regenachtige avond werd op de Lloydkade het slavernijverleden van Nederland en in het bijzonder de betrokkenheid van Rotterdam bij dat verleden herdacht. Het slavernijverleden van Rotterdam is veel groter dan aangenomen werd, dat is duidelijk geworden na grondig onderzoek dat werd opgestart op initiatief van onze eigen Peggy Wijntuin.
Wie oplet kan er niet omheen dat de herdenking van het slavernijverleden een belangrijk gebeuren is voor de PvdA. De herdenking vindt jaarlijks plaats op de Lloydkade bij het Slavernijmonument dat er ooit kwam door initiatiefnemer van het monument Peggy Wijntuin. Toespraken worden gedaan door onder andere burgemeester Aboutaleb en Carlos Goncalves, oud PvdA raadslid en thans voorzitter van stichting Gedeeld Verleden Gezamenlijke Toekomst. En elk jaar legt een afvaardiging van PvdA Rotterdam een krans.
En dan vandaag op 1 juli 2021 vieren we Keti Koti. De dag dat 158 jaar geleden in 1863 de slavernij formeel werd afgeschaft. De dag dat formeel de ketenen werden verbroken. In de praktijk betekende dat iets heel anders dan vrijheid voor de slaafgemaakten. Ze zouden nog tot 10 jaar doorwerken op de plantages. Terwijl de plantagehouders overheidswege een compensatie van 300 gulden kregen voor elke slaafgemaakte die ze in vrijheid moesten stellen. Mijn hart huilt als denk aan hoe dit is gegaan. Uiteindelijk is dus 1873 het jaar dat de vrijheid een feit was.
1873 is meteen ook een beladen jaartal voor mij persoonlijk. Het is het jaar waarin de eerste Indiërs onder zeer slechte voorwaarden van contractarbeid met de boten vanuit Calcutta (India) aankwamen in Paramaribo ( Suriname) om vervolgens te werk gesteld te worden op de suikerrietplantages waar kort daarvoor de slaafgemaakten onder dwang arbeid verrichten. Uiteindelijk zouden ongeveer 35000 Indiërs in Suriname aankomen, waarvan het overgrote deel nooit meer terug zou gaan naar huis. Zo ook mijn betovergrootvader en zijn zoons, waaronder mijn overgrootvader.
Mijn verleden is onlosmakelijk verbonden met de slavernijgeschiedenis van Nederland. De pijn van de slaafgemaakten is mijn pijn. Daarom herdenk ik elk jaar de pijn op 30 juni en vier ik Keti Koti, het verbreken van de ketenen dat symbool staat voor vrijheid op 1 juli. De roep om een nationale feestdag wordt steeds luider. Een collectieve dag waarin we erbij stilstaan dat we kracht hebben kunnen vinden om een donkere periode af te sluiten. Beschaving betekent ook fouten kunnen en durven erkennen. Nooit gemaakte excuses zijn daarom op zijn plaats. Om te beginnen in Rotterdam wat mij betreft.
Leestip! Adviesrapport: Nederlandse Staat moet excuses slavernij aanbieden
