Een Vreewijker, een sociaal democraat, een man met een groot hart voor zijn medemens en een kritische, maar open blik op de snel veranderende Rotterdamse samenleving. Dat tekende Johan Brinkman.
Johan was al een tijdje ziek, maar leek deze strijd te winnen. Helaas kon zijn hart deze uitputtingsslag uiteindelijk niet meer aan. Op maandagochtend 30 september name hij definitief afscheid van ons allen.
Johan werd lid van onze partij toen hij zich aansloot bij de Armoedewerkgroep van de PvdA. Daar vocht hij voor zijn medeburgers die tussen de wielen dreigden te raken. Ook als lid van de cliëntenraad Sociale Zaken en Werkgelegenheid had hij een duidelijke mening over hoe de gemeente moest omgaan met het armoede. Al gauw werd hij actief in andere gremia van de partij. Eerst als bestuurslid en later als secretaris van het afdelingsbestuur. Hij nam zijn taak uiterst serieus. Op het partijkantoor aan de Willem Smalthof was hij dagelijks te vinden. Hij runde ons kantoor.
Hij kon door de drukte wel eens een ‘brombeer’ zijn, zoals hij zelf zei. Dat zorgde nog af en toe voor consternatie. Maar uiteindelijk hield iedereen van deze brombeer, een man die de solide basis van de partij vertegenwoordigde. Iemand van de oude betrouwbare garde!
Na het secretarisschap besloot Johan zelf een actieve rol te gaan vervullen in de politiek. Hij werd Deelgemeenteraadslid in Feijenoord en pakte allerlei actuele onderwerpen op. En hij was vrijwel dagelijks in de wijk. Hij was een volksvertegenwoordiger pur sang, die het ombudswerk perfect in de vingers had. En dankzij zijn netwerk tot aan het Europees parlement aan toe wist hij altijd wel de juiste persoon te vinden die voor een oplossing kon zorgen.
Zijn laatste periode ging hij verder als wijkraadslid in zijn geliefde wijk Vreewijk. En dan vooral in Vreewijk-de Vaan, waar hij al decennia lang woonde.
En tenslotte nog het befaamde ‘garnalen-kroketten-beraad’ op donderdagmiddag in Melief Bender. Samen met door de wol geverfde senior partijgenoten werd niet alleen de lokale politiek doorgenomen (vroeger was het een stuk beter, niet waar…), maar ook de gehele wereldpolitiek. Hij vond dit geweldig en miste bijna geen enkel beraad.
Weer een lid van de oude PvdA garde die afscheid neemt. Tot op het laatst was hij bezig te trachten de partij op wijkniveau te her-activeren. Iemand die nooit opgeeft, ondanks alles.
Dit afscheid stemt weemoedig, niet alleen omdat we Johan als persoon en partijgenoot missen, maar ook omdat zijn verscheiden ons herinnert aan het bekende gezegde: ‘van mensen, de dingen die voorbijgaan…..’.
Vreewijk zal Johan enorm missen, de PvdA zal Johan enorm missen, wij allen zullen Johan enorm missen.
Richard Moti
